Pina is een dansfilm in 3D, uitgevoerd door het Ensemble des Tanztheater Wuppertal en gedragen door de bijzondere visie en kunst van de Duitse danseres en choreografe Pina Bausch. Zij is overleden in de zomer van 2009; in de loop van 35 jaar veranderde zij de taal van de dans met haar multimediale creaties, waarbij de toeschouwers op vele vlakken en niveaus werden aangesproken.
Pina 3D is een film voor Pina Bausch van Wim Wenders. Hij neemt het publiek mee op een sensuele en visueel adembenemende reis in een nieuwe dimensie: op het podium van het legendarische ensemble, maar ook buiten het theater op diverse plekken in de omgeving van Wuppertal.
3-D, Dansfilms Duur: 103 min. Taal: Duits, Engels, Frans, Spaans
Het is het begin van een nieuwe dag in Rio de Janeiro en het oerwoud ontwaakt. Tropische vogels dansen, zingen en mengen zich tot een fraai palet aan felle kleuren. Maar al snel worden ze allemaal gevangen en meegenomen naar het koude Noorden.
Een zeldzame ara belandt in Minnesota, waar een meisje hem onder haar vleugels neemt.
Jaren later is Blu de kleurrijke jungle allang vergeten en volledig gedomesticeerd. Zijn rustige luxeleventje wordt verstoord als er opeens een Braziliaan voor de deur staat. De man heeft in Rio een papegaaivrouwtje aan wie hij Blu graag zou voorstellen. Zo gezegd zo gedaan. De twee ara’s worden aan elkaar gekoppeld (discolichten en de zwoele muziek van Lionel Richie), maar het wilde vrouwtje, Jewel, moet niets hebben van de suffe huisvogel. Tot overmaat van ramp worden de twee ontvoerd en dreigen ze te verdwijnen in de Braziliaanse illegale handel. Rio begint met een prettig snel tempo; alles wat hierboven staat beschreven speelt zich af in de eerste twintig minuten. Maar jammer genoeg neemt de film al snel in vaart af. De tocht van Blu en Jewel is niet erg spannend en wordt afgewisseld met verwaarloosbare verhaallijnen over een straatkindje en een romance die opbloeit tussen de twee baasjes. Toch blijft de film afwisselend door de geslaagde grappen en een groot aantal geestige bijpersonages.
De beste daarvan is met afstand een duivelse kaketoe met sterallures, die zichzelf aan het publiek voorstelt in een hilarische muzikale introductie. De verpersoonlijking van het kwaad wordt met zo veel gevoel voor humor geanimeerd, dat hij nooit echt dreigend of angstaanjagend is, maar vooral amusant en lachwekkend. Verder vermaak komt o.a. in de vorm van een kwijlende buldog (slijmslierten in 3D) en een groep kleptomane apen.
Het verhaal van Rio volgt een voorspelbare lijn, maar het wordt zo vrolijk en energiek verpakt, dat het niet echt uitmaakt. Ontroerend of spannend wordt het niet, maar je kunt je makkelijk laten meevoeren door de kleurrijke vormgeving, de luchtige humor en de enthousiaste stemmencast. Jesse Eisenberg (hij speelt vaker een timide jongen) en Anne Hathaway (zij speelt regelmatig een vrijgevochten vrouw) zijn daarin prima keuzes voor de twee hoofdpersonages. Rio moet het vooral hebben van zijn vlotte grappen en bonte, humoristische animatie.
Regie: Carlos Saldanha Cast (stemmen): Jesse Eisenberg (Blu), Anne Hathaway (Jewel), Leslie Mann (Linda), Jamie Foxx (Nico), e.a. Speelduur: 96 minuten
Orfeu Negro is een film uit 1959 gemaakt in Brazilië door de Franse regisseur Marcel Camus. Het is gebaseerd op het toneelstuk Orfeu da Conceição van Vinicius de Moraes, over de Griekse legende van Orpheus en Eurydice. Waar nu deze in een moderne context is geplaatst vanuit een favela in Rio de Janeiro tijdens de Carnaval. De film was een internationale co-productie tussen Film productiebedrijven in Brazilië, Frankrijk en Italië.
De film is vooral bekend om zijn soundtrack door twee Braziliaanse componisten: Antonio Carlos Jobim, waarvan het lied “A Felicidade” de film opent, en Luiz Bonfa, wiens “Manha de Carnaval” en “Samba van Orpheus” bossa nova klassiekers zijn geworden.
Gebaseerd op het Griekse legende Orpheus, het verhaal speelt zich af in Brazilië tijdens de carnaval. Deze kleine beetje informatie is belangrijk omdat de beats en geluiden van carnaval door de hele film aanwezig is. Ze hebben zelfs aangedacht om voor de weinige stille momenten muziek laten te horen. Dit wordt duidelijk aan het einde van de film wanneer Eurydice wordt achtervolgd door de dood. Het is een dramatische achtervolging op zich, de bewegingen van de jacht voelen zo verbonden met het carnaval sfeer die zo doordrongen is in de film.
Het zou zo makkelijk zijn geweest voor dat iets aan de sfeer werden gedaan om een punt van overkill te hebben, ik weet zeker dat sommigen zullen beweren dat dit zo is, had nooit het gevoel dat het carnaval thema overheerst. Orfue Negro is een van de zeldzame films die wordt gedreven door dansen, en niet het nastreven van een soort dansstijl maar meer gedreven door dapperheid, de wijze waarop het dansen wordt uitgebeeld is om de personages invulling te geven. Op het eerste gezicht kan het lijken dat de personages Orfue Negro wordt oppervlakkig en niet goed verder uitgewerkt, maar let op de manier waarop ze dansen dan is overduidelijk niet het geval. Het verhaal heeft enige tijd nodig om in te komen,maar je bent daarna volledig aan boord bij Orfue Negro.
Zwarte Orpheus won de Palme d’Or op het filmfestival van Cannes 1959 en de 1960 Academy Award voor Beste Buitenlandse Film, 1960 Golden Globe Award voor Beste Buitenlandse Film, de Franse film productie kreeg deze Award in onvangst een alleen in de 1961 bij de BAFTA Award voor Beste Buitenlandse Film voor Brazilië die samen met Italië de eer kreeg.
Grote delen van de film werd opgenomen in de Morro da Babilonia, een favela in het Leme in de buurt van Rio de Janeiro. In 1999 werd de film opnieuw gemaakt als Orfeu door Carlos Diegues, dit keer met een soundtrack met Braziliaanse singer-songwriter
Caetano Veloso.